Jak działają interferony

Terapie immunomodulacyjne, takie jak leczenie interferonami typu I, stosuje się dla zmniejszenia obciążenia WZW typu C i stwardnieniem rozsianym. Terapia ta wiąże się jednak z pewnymi efektami ubocznym, takimi jak ciężka neurotoksyczność i powikłania neuropsychiatryczne u znaczącego odsetka (30-45%) pacjentów. Aby zrozumieć te niepożądane efekty uboczne, trzeba poznać dogłębniej mechanizm działania interferonów typu I.

W tym kontekście badacze finansowani przez UE w ramach projektu MBFUSEDIT (Molecular basis for unwanted side-effects during interferon therapy) badali konsekwencje komórkowe i behawioralne leczenia IFN-beta. W tym celu badacze wyhodowali transgeniczne myszy pozbawione receptora interferonu alfa/beta (IFNAR) w ośrodkowym układzie nerwowym. Badacze skupili się na zademonstrowaniu, że IFN-beta wiąże się z receptorami IFNAR w komórkach mózgowych, glejowych i innych, powodując zaburzenia poznawcze i zachowania depresyjne.

W celu wyjaśnienia, które komórki odpowiadają za obserwowane skutki toksyczności, konsorcjum usunęło receptory IFNAR1 w różnych typach komórek. Wyniki wskazują, że objawy te wynikają z aktywacji receptorów na śródbłonku mózgowym. Analiza profilu ekspresji genów po aktywacji IFN-beta powinna wyjaśnić dokładny mechanizm molekularny.

Prace zmierzające do identyfikacji kluczowych genów stymulowanych przez IFN (ISG) w mózgu ujawniły aktywację ISG-15 w komórkach śródbłonka naczyniowego mózgu. Dalsze prace obejmują badanie zmian behawioralnych u zwierząt leczonych IFN-beta dla oceny plastyczności synaptycznej hipokampa.

Podsumowując, wyniki badania powinny dostarczyć ważnych informacji o mechanizmie działania interferonów typu I. Informacje ta wpłyną na przewlekłe, systemowe podawanie IFN-beta i pomogą ograniczyć niepożądane efekty uboczne.