Programy ubezpieczeń zdrowotnych w społecznościach lokalnych

Problemy zdrowotne są dla gospodarstw domowych w Indiach ogromnym obciążeniem finansowym, ponieważ większość pacjentów wybiera prywatną opiekę zdrowotną, na którą nie jest ich stać. Aby opłacić rachunki za usługi medyczne, Hindusi często zaciągają pożyczki na wysoki procent, w szczególności na obszarach rolniczych. Jeśli składki na ubezpieczenie zdrowotne byłyby niedrogie, sytuacja mogłaby ulec poprawie. Eksperymenty dotyczące mikroubezpieczeń zdrowotnych w Indiach prowadzono pod egidą finansowanego przez UE projektu "Developing efficient and responsive community based micro health insurance in India" (CBHI INDIA), aby zapewnić ludności bardziej sprawiedliwy dostęp do służby zdrowia i zabezpieczenie finansowe.

Badanie prowadzono w dzielnicach Kanpur Dehat i Pratapgarh w stanie Uttar Pradesh oraz w Waiśali w stanie Bihar, gdzie stwierdza się najniższy poziom edukacji, największe zagęszczenie ludności i najsilniejszą dyskryminację ze względu na płeć. W tworzenie pakietów ubezpieczeń i świadczeń zaangażowane były grupy docelowe. Poziom uczestnictwa w pierwszej i drugiej fazie projektu wynosił odpowiednio 23% i 24%. Nie stwierdzono zależności między statusem społeczno-ekonomicznym i płcią a uczestnictwem w CBHI. Grupą, która chętniej włączała się do projektu CBHI, były lepiej wykształcone kobiety, a czynnikami sprzyjającymi odnowieniu udziału były posiadanie o nim lepszych informacji i wniesienie roszczenia ubezpieczeniowego.

Ogółem, wyniki badania nie wykazały skuteczności programu w zwiększeniu dostępu do opieki zdrowotnej lub ograniczeniu jej kosztów. Szacunkowe dane wskazują, że w Kanpur Dehat i Waiśali nie zaszły wyraźne zmiany pod względem korzystania ze służby zdrowia lub związanych z tym wydatków. Natomiast w Pratapgarh stwierdzono, że udział w CBHI ograniczył korzystanie z opieki ambulatoryjnej. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest, że system opłacania świadczeniodawców, w którym określony pracownik służby zdrowia otrzymuje stałą w skali roku pensję, motywuje do obniżenia jakości świadczonej opieki lub do pobierania większych opłat za usługi i leki w porównaniu do systemu, gdzie osoba nieubezpieczona płaci za poszczególne wizyty. Podsumowując, programy CBHI nie były tak skuteczne, jak się tego spodziewano. Odzwierciedlają to wskaźniki rezygnacji z programu: tylko 17% osób, które się do niego włączyły w 2011 roku odnowiło udział w rok później.

Chociaż wyniki programu CBHI rozczarowują, tworzenie programów ubezpieczeń dostosowanych do miejscowych potrzeb mogłoby odnieść sukces pod warunkiem wprowadzenia w nich pewnych zmian. Należy zwrócić większą uwagę na aspekty dotyczące zarządzania, zarówno w kwestii finansów, jak i administracji. Programy ubezpieczeń dla społeczności lokalnych, takie jak CBHI, z założenia ograniczają pulę ryzyka, co przekłada się na niedostateczną motywację po stronie świadczeniobiorców i świadczeniodawców do rozwijania programu. Należy znacząco udoskonalić monitorowanie różnych aspektów programów, aby sprzyjać dobremu zarządzaniu i odpowiedzialności dostawców usług zdrowotnych.