Zaburzenia snu mogą wróżyć depresję u dziecka

Naukowcy z Goldsmiths College w Londynie przeprowadzili badania w grupie 300 par angielskich i walijskich bliźniąt. Aż 247 z nich uzyskało wysokie noty w wypełnianym przez rodziców teście oceniającym lękliwość dziecka w wieku 7 lat. Pytania dotyczyły takich zachowań dzieci, jak np. nieśmiałość, strach przed rozłąką, różne zahamowania i lęki oraz ogólne napięcie.

Gdy dzieci miały 8 lat, rodzice udzielali informacji na temat zaburzeń ich snu i problemów z tym związanych, takich jak niechęć do kładzenia się spać; późne zasypianie; nieprawidłowa długość snu; lunatykowanie i inne nietypowe zachowania w czasie snu (zgrzytanie zębami, mówienie przez sen, koszmary i lęki nocne); zaburzenia oddychania w czasie snu (jak bezdech senny) oraz senność w ciągu dnia, świadcząca o złej jakości nocnego wypoczynku. W tym samym wieku zebrano również dane na temat objawów depresji u dzieci, dotyczących sfery emocjonalnej, intelektualnej oraz ich zachowań. Dane na temat zaburzeń snu i depresji zebrano ponownie po dwóch latach.

Badania potwierdziły, że problemy ze snem w wieku 8 lat poprzedzały pojawienie się depresji w wieku lat 10. Nie zaobserwowano odwrotnej zależności.

Zdaniem naukowców, związek między problemami ze snem a ryzykiem przyszłej depresji wydaje się mieć podłoże genetyczne. Na taką ocenę pozwalają właśnie badania na bliźniętach - jednojajowych i dwujajowych, dzięki którym można oddzielić wpływ wychowania i otoczenia od wpływu genów. Jeśli jakaś cecha występuje wyraźnie częściej u bliźniąt jednojajowych (które mają identyczny w 100 proc. zestaw genów), niż u dwujajowych (u których podobieństwo genów wynosi około 50 proc., czyli jak u normalnego rodzeństwa), to znaczy, że ma ona silne podłoże genetyczne. Jeśli, z kolei, bliźnięta jednojajowe różnią się pod względem jakiejś cechy to można się spodziewać, że zależy ona w większym stopniu od różnych doświadczeń i wpływów środowiska. (PAP)