Krioterapia, czyli jak leczą niskie temperatury

Istnieją dwie formy krioterapii: miejscowa oraz ogólna. Pierwsza polega na doraźnym użyciu niskiej temperatury na wskazany obszar na ciele pacjenta, np. mięsień, przy pomocy narzędzia przypominającego kształtem rurę od odkurzacza. Zaś krioterapia ogólna polega na ochłodzeniu całego ciała w specjalnym pomieszczeniu - komorze kriogenicznej, powszechnie nazywanej kriokomorą.

Krioterapia skutecznie niweluje bóle różnego pochodzenia. Dzięki zastosowaniu tej metody leczenia układ krwionośny pracuje nawet do czterech razy szybciej. Terapia zimnem poprawia wydolność, pozwala na szybszą regenerację organizmu. Często wykorzystują ją wyczynowi sportowcy po znacznym wysiłku. Lekarz pierwszego kontaktu może skierować pacjenta na krioterapię uzasadniając to wynikami badań oraz aktualnym stanem zdrowia.

Działanie krioterapii.

Organizm człowieka wykazuje naturalną reakcję obronną na zimno. Fakt ten wykorzystywany jest w krioterapii. Początkowo naczynia krwionośne ulegają zwężeniu, odnotowuje się spowolniony przepływ krwi oraz stagnację przemiany materii, a wszystko po to, aby utrzymać odpowiednią temperaturę, uchronić przed nadmierną utratą ciepła. Jednak po chwili naczynia krwionośne ponownie się rozszerzają, krew płynie nawet cztery razy szybciej. Jest to naturalna reakcja obronna organizmu. Pod wpływem niskich temperatur dochodzi również do wydzielania znacznych ilości endorfiny, popularnie nazywanej hormonem szczęścia, która posiada właściwości przeciwbólowe. Układ immunologiczny też nie pozostaje obojętny na terapię zimnem, substancje przeciwzapalne stają się bardziej aktywne i skuteczne. Krioterapia przyśpiesza regenerację, powoduje spadek napięcia mięśni, dzięki czemu staja się znacznie sprawniejsze oraz gotowe na duży wysiłek.

Krioterapia ogólna.

Terapia w kriokomorze posiada szereg wymagań, które pacjenci muszą spełnić, aby poznać dobroczynne działanie zimna. Lekarz przed zabiegiem bada ponownie chorego, aby wykluczyć wszelkie przeciwskazania. Powiększone węzły chłonne, wiele przebytych schorzeń, klaustrofobia, nieodpowiednie ciśnienie czy tętno może spowodować odmowę wykonania zabiegu. Osoba skierowana na krioterapię ogólną w dniu terapii nie może spożywać alkoholu i innych używek.

Przed wejściem do komory kriogenicznej należy założyć kostium kąpielowy lub bawełnianą koszulkę oraz krótkie spodenki, odpowiednio ochronić kończyny poprzez nałożenie rękawiczek, skarpetek i butów sportowych. Powinno się również pamiętać o ciepłej czapce lub opasce zakrywającej uszy, a także o maseczce na usta oraz nos.

Krioterapia ogólna złożona jest z trzech faz. Są to: przygotowanie, kriogenia oraz kriorehabilitacja. Przygotowanie polega na wstąpienie do pomieszczenia, w którym temperatura waha się w okolicach minus pięćdziesięciu do minus sześćdziesięciu stopni Celsjusza. Tutaj pacjent musi przez około 30 sekund maszerować w miejscu, aby przyzwyczaić organizm do niskich temperatur. Następny etap to kriogenia, czyli wejście do właściwej komory kriogenicznej o temperaturze powyżej minus stu dwudziestu stopni Celsjusza. Czas pobytu w tym pomieszczeniu to od 2,5 do 4 min. w zależności od indywidualnych preferencji. Szczególnie istotne jest odpowiednie oddychanie, aby nie doszło do opresji oddechowej, czyli duszności spowodowanej zbyt dużą ilością zimnego powietrza. Po wyjściu z komory kriogenicznej nie można dotykać ciała, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo powstania bolesnych ran. Ostatnią fazą krioterapii jest kriorehabilitacja, czyli wykonywanie odpowiednich ćwiczeń przez około 20 - 40 min. Dzięki zastosowaniu zimna pacjent nie odczuwa bólu mięśni ani stawów, dlatego może wykonywać nawet najbardziej wymagające ćwiczenia. Poprawa nastroju, wydolności organizmu oraz odporności to tylko kilka efektów tego zabiegu.

Krioterapia miejscowa.

Do krioterapii miejscowej używane jest specjalne urządzenie przypominające rurę od odkurzacza, na którą nakłada się dysze o średnicy zależnej od potrzeb. Dzięki zastosowaniu pary z ciekłego azotu możliwe jest osiągnięcie temperatury około minus stu pięćdziesięciu stopni Celsjusza. Podczas krioterapii miejscowej rehabilitant kieruje na odpowiednie miejsce wylot dyszy w odległości około 10 do 15 cm. od skóry. Pacjent odczuwa jedynie chłód, nie powoduje to żadnego bólu ani dyskomfortu. Tak jak w krioterapii ogólnej początkowo dochodzi do zwężenia naczyń krwionośnych, następnie do rozszerzenia i poprawy ukrwienia tkanek.

Wskazania do krioterapii.

Krioterapię ogólną powinni zastosować chorzy na reumatoidalne zapalenie stawów, gorączkę reumatyczną zapalenia i przykurcze mięśni, ścięgien oraz stawów, a także wszelkiego rodzaju bóle kręgosłupa, zwłaszcza te występujące w odcinku lędźwiowym. Wskazaniem do rehabilitacji krioterapią ogólną są również choroby neurologiczne takie jak miastenia, choroba Parkinsona czy niedowłady.

Silne stłuczenia, przykurcze, napięcie mięśniowe oraz inne urazy są odpowiednie do zastosowania krioterapii miejscowej. Pacjenci zmagający się z wszelkiego rodzaju bólami miejscowymi, przede wszystkim bólami pooparzeniowymi również powinni zastosować miejscową terapię zimnem. W gabinetach medycyny estetycznej krioterapia miejscowa wykorzystywana jest do redukowania cellulitu oraz leczenia nadwagi i otyłości.

Artykuł powstał we współpracy z firmą bitmed.pl